Ήμουν λοιπόν στο σούπερ μάρκετ, στο ταμείο, και βρέθηκα μπροστά σε αυτή την σύντομη συζήτηση που μου έκανε εντύπωση.
Ήταν μια κυρία, περίπου 70 ετών, κρατούσε ένα πακέτο με ρολά χαρτιού υγείας και είχε την εξής απορία, την οποία ρώτησε στην ταμία του ταμείου…
Αυτό το χαρτί υγείας μήπως είναι τρίφυλλο ή τετράφυλλο; Δεν γράφει τίποτα πάνω στην συσκευασία.
Μου έκανε εντύπωση αυτή η έμφαση στην λεπτομέρεια, κάτι που ίσως πολλοί από εμάς δεν θα δίναμε ιδιαίτερη σημασία.
Η ταμίας του ταμείου μάλλον βρέθηκε απροετοίμαστη για μια τέτοια ερώτηση, κοίταξε κάπως βιαστικά το πακέτο γιατί περίμενε κόσμος και έκανε μια φιλότιμη προσπάθεια να δώσει μια διαβεβαίωση στην προβληματισμένη κυρία και της είπε τελικά ότι…
Είναι όπως πρέπει να είναι.
Από την μια πλευρά είναι μια καθησυχαστική απάντηση, από την άλλη όμως είναι κάπως διπλωματική και δεν μπορεί να κουκουλώσει τις αμφιβολίες της κυρίας.
Τελικά, η κυρία δεν ρίσκαρε να το αγοράσει, γιατί απ’ ότι κατάλαβα από τα λεγόμενα της ήθελε να αποφύγει το ενδεχόμενο να αγοράσει το χαρτί που ίσως (εφόσον δεν αναφέρονταν κάτι διαφορετικό) τελικά να ήταν δίφυλλο, κάτι που προφανώς δεν θα ήταν αποδεκτό με βάση τα κριτήρια της.
Επίσης τελικά, η συσκευασία έγραφε σε κάποιο σημείο με μικρά γράμματα ότι πρόκειται για “διπλά φύλλα”, δίφυλλα δηλαδή, το οποίο προφανώς δεν το είδε κανείς από τους δύο.
Είναι ένα περιστατικό αρκετά ενδιαφέρον κατά την γνώμη μου και από την πλευρά της αλληλεπίδρασης πελάτη-πωλητή αλλά και από την πλευρά της συσκευασίας του προϊόντος.